குதிரைகள்..பாகம் -1-
இனி...... குதிரைகள் - இறுதி பாகம்
”ஆம்..எங்கள் தலையை வெட்டினால் நாங்கள் ராஜகுமாரர்களாகி விடுவோம்.நாங்கள் மனிதர்களாவது உன் கையில்தான் உள்ளது.”
“சற்று விளக்குங்கள்”
“நாங்கள் குதிரைகள் அல்ல.இந்த தேச மன்னன் பாரி பாண்டியனின் ஏழு மகன்கள்.அண்ணன் தம்பிகள்.ஒரு சாபத்தால் குதிரைகளாகி விட்டோம்.எங்களின் தங்கைதான் உனக்காகக் காத்திருக்கும் சூரியகாந்தி.”
“யார் சாபத்திற்குள்ளானீர்கள்?”
“ஒரு சமயம் வேட்டையாடுவதற்கு புற நகர் காட்டிற்கு சென்றோம்.இளைப்பாறுவதற்கு ஒரிடத்திற்க்கு சென்றோம்.அங்குதான் அந்த கிழவியைப் பார்த்தோம்.எங்களை நன்றாக உபசரித்தாள்.ஆனால் அவளையே கேலி செய்து பேசினோம். அது எங்களின் வாய் கொழுப்பு.அவள் கோபம் கொண்டு எங்களை சபித்து குதிரைகளாக்கி விட்டாள்.”
கொஞ்சம் இடைவெளி விட்டு பேச ஆரம்பித்தது.
”அவள் ஒரு மந்திரக்காரி.சூன்யம் தெரிந்தவள். கெஞ்சினோம்.கதறினோம்.அவள் மசியவில்லை.இந்த புல்லையும் கொள்ளையுமா தின்பது..கடைசியில் எல்லோரும் அவள் காலில் வ்ழுந்தோம்.கிழவி கொஞ்சம் மசிந்தாள்.”
”நீங்கள் புல்லையும் கொள்ளையும் திங்க வேண்டாம்.நான் உங்களுக்கு மனிதர்கள் போல் அறுசுவை உணவு படைத்துப் போடுகிறேன்.உங்களுக்குப் பிடித்த தேனில் ஊறிய பலா பழம் மற்றும் நான்கு காய்கறிகளில் சமைத்த உணவு தினமும் இங்கு இருக்கும் மர வேலைப்படு செய்த குடுவைகளில் வைக்கிறேன்.தினமும் அரணமனையிலிருந்து வந்து சாப்பிட்டு விட்டு மாலையில் போய் விடுங்கள்.நாங்கள் எங்கள் விதியை நொந்துக் கொண்டு தலையாட்டினோம்.
ஆனால் ஒவ்வொரு நிமிடமும் எங்கள் உள்ளுணர்வு நாங்கள் மனிதர்கள் என்றுதான் சொல்லிக்கொண்டிருந்தது.”
”உங்கள் தந்தைக்கு தெரியுமா நீங்கள்தான் குதிரைகளாகிவிட்டீர்கள் என்று?”
”தெரியும்.அவரும் எங்களுக்காக எல்லாவற்றையும் செய்து பார்த்தார். பாதி ராஜ்ஜியத்தையே கிழவிக்கு கொடுக்கச் சம்மதித்தார்.ஆனால் கிழவி ஒப்புக்கொள்ளவில்லை. சாபத்தை எடுக்கவில்லை.உன் சொந்த முயற்சியால் எடு என்றாள். அப்பாவும் மனம் உடைந்து போனார்.இது ஏதோ மூதாதையர் செய்த பாவம் என்று எண்ணி வருந்தினார்.நாங்களும் யாராவது காப்பாற்ற வருவார்களா என்று தினமும் கடவுளைக் கேட்போம்.ஏமாந்து போவோம்.அடுத்து எங்களை காப்பாற்ற வரும் மனிதர்களை இந்த கிழவி ஏமாற்றி விரட்டி விடுவாள்.நீதான் எங்கள் ரட்சகன்.ஆபத் பாந்தவன்.உன் கையிலதான் எல்லாம் இருக்கிறது.”
“என்ன செய்ய வேண்டும்.”
“ எங்கள் தலைகளை வெட்டி எங்கள் நடு முதுகில் வைக்க வேண்டும்.தலைகள் கிழே விழுந்தவுடன் நாங்கள் ராஜகுமரார்களாகி விடுவோம்.”
“ஓ... இதுதான் அந்த கிழவி சொன்ன சொந்த முயற்சியா?”
“ஆமாம் சுட்டி..எங்கள் அப்பா காலில் விழுந்து அந்த கிழவியிடம்...கேட்டிறிந்தார்.”
சுட்டி எல்லாம் மனதில் வாங்கிக்கொண்டு சிறிது நேரம்
யோசித்தான்.
“நான் தலையை இங்கு வெட்டப் போவதில்லை.”
“ஐய்யோ...என்ன சுட்டி... இப்படிச் சொல்லி விட்டாய்..என்ன
காரணம்”
“இங்கு நாம் எதையுமே செய்யக் கூடாது.சூன்யகாரி கிழவி பதிலுக்கு ஏதாவது செய்து நம்மை நாசம் செய்து விடுவாள்.நீங்கள் புசிக்கப் போகும் உணவு வகைகளில் சிலவற்றை
நான் இந்த குடுவையில் எடுத்து வைத்துக் கொள்கிறேன். மன்னரிடம் காண்பித்து நிருபிக்க வேண்டும் மீதி உணவை உங்களோடு நான் பகிர்ந்து மாலைவரை
ஓய்வெடுக்கிறேன்..மாலை உங்களுடன் பிரயாணம் செய்து
அரண்மனையை அடைந்து மன்னரிடம் பேசிவிட்டு விடிகாலையில் தலைகளை
வெட்டுகிறேன்.”
“சுட்டி நீ ரொம்ப புத்திசாலி..நல்ல யோசனை..”
மாலை குதிரைகள் புறப்பட்டன.அவனும் ஒரு குதிரையின் மேல் ஏறிக் கொண்டான்.அரண்மனையை நெருங்கும்போது மன்னர் மேல் மாடத்திலிருந்து பார்த்தார். என்றுமில்லாத ஒரு மகிழ்ச்சி மனதில் கொள்ளை கொண்டது.
அவசரமாக அவையை கூட்டினார்.சுட்டியை வர வழித்தார்.எல்லோரும் ஆர்வமாக இருந்தார்கள்.குடுவையை காட்டினான்.அதில் தேனில் ஊறிய பலா பழம் மற்றும் நான்கு காய்கறிகளில் சமைத்த உணவு இருந்தது. மன்னன் நம்பினார்.எல்லோருக்கும் அவன் மேல் நம்பிக்கை வந்தது.”
“இதை எடுத்துக்கொண்டு போய் குதிரைகளுக்கு கொடுங்கள்” கட்டளையிட்டார் மன்னர்.
“வேண்டாம்.. மன்னா..வேண்டாம்...காரணத்தை நாளை காலையில் சொல்கிறேன். இன்றிரவு என்னை குதிரை லாயத்தில் தங்க அனுமதியுங்கள். லாயத்தை விடிகாலையில்தான் திறக்க வேண்டும்.உங்கள் புதல்வர்கள் “தந்தையே” என்று அழைப்பார்கள். அப்போதுதான் நீங்கள் எழ வேண்டும்.அப்போது லாயத்தைத் திறக்கலாம்.என்னை நம்புங்கள்.”
மன்னர் ரொம்ப குழம்பிப் போனார்.ஒரு பக்கம் சந்தோஷமும் மறு புறம் அவநம்பிக்கையும் மனதில் குடியேறியது. அமைச்சர் மன்னரின் ஆறுதல் கூறி காதில் ஏதோ சொன்னார்.மன்னர் மனம் நிம்மதியடைந்தது. லாயத்திற்க்கு பலத்த காவல் போட்டார்.
சுட்டி குடுவையை கட்டிக்க்கொண்டு தூங்குகையில் நடு இரவில் திடுக்கிட்டு எழுந்தான்.
குதிரைகள் அந்த குடுவையில் உள்ள உணவைச் சாப்பிட முயன்றது.
“நிறுத்துங்கள்...சாப்பிடாதீர்கள். இது விஷம்.”
குதிரைகள் அதிர்ந்தன்.அவன் பேச்சைக் கேட்டு சாப்பிடாமல் விட்டன.அவன் தூங்க ஆரம்பித்தான்.
விடிகாலை வானில் ஒரு நட்சத்திரம் உதயமாகியது. குதிரைகள் முடி சிலிர்க்க ஆரம்பித்தது. சுட்டி இதயம் அடித்துக்கொண்டது. ஐய்யோ குதிரைகள் கிளம்பி விடக் கூடாதே.மின்னல் வேகத்தில் தங்க வாளை எடுத்தான்.ஒவ்வொன்றின் தலையையும் வெட்டி அதனதன் நடு முதுகில் வைத்தான். குருதி கொட்ட ஆரம்பித்தது.ஏழு ராஜகுமாரர்களும் தங்களுடைய சுய ரூபத்தை அடைந்து சுட்டியை கட்டிக்கொண்டார்கள்.
“நன்றி...நன்றி...சுட்டி...வா போகலாம்.....”அரண்மனைக்கு விரைய ஆரம்பித்தார்கள்”
“பொறுங்கள்... ஒரு வேலை பாக்கியிருக்கிறது.அதை நீங்கள்தான் செய்ய வேண்டும்.ஓடும் குருதியில் இந்த குடுவையில் உள்ள உணவை தூக்கிப் போடுங்கள்”
அந்த குடுவையை எடுத்தான்.
உணவை எடுத்துப் போட்டார்கள்.”அய்யோ...அம்மா...அய்யோ... உடம்பெல்லாம் எரிகிறது செத்தேன்..செத்தேன்....”சூன்யகாரியின் குரல் நாராசாரமாக
ஒலித்தது.கிழவி எரியும் நெருப்பினூடே தெரிந்து உருகி
மறைந்தாள். லாயம் சுத்தம் ஆயிற்று.பொழுது புலர்ந்தது.அன்றைய பொழுது மக்களுக்கு ரொம்பவும் வித்தியாசமாக மனதில் பட்டது.
”சுட்டி....நீ எப்படி கண்டுப்பிடித்தாய்....அந்த குடுவையில் விஷம் இருக்கிறதென்று?”
”நாம் திரும்பும் வழியில் அந்த கிழவி ஒரு பாறையின் மேல் நின்று பார்த்து விட்டாள்.அவளுக்கு ரொம்ப அதிர்ச்சியாகப் போய் விட்டது.அவள் மனதிற்குள் கருவியது என் உள்ளுணர்வு உணர்ந்துக்கொண்டது. உடனே வெளியுணர்வு மூலமும் உறுதிப் பட்டது.”
“எப்படி..?”
”அந்த குடுவை திடீரென்று கொதித்தது.சிறிது புகை வந்தது.உங்களுக்கு சொல்ல கூடாதென்று வேண்டுமென்றே தவிர்த்தேன்.அடுத்து உங்களுக்குக் கொடுக்கக் கூடாது என்றும் அப்போதே முடிவெடுத்தேன்.”.
சுட்டியின் சிந்தனைத் திறனை வியந்து வாயடைத்துப் போனார்கள் அரசகுமாரர்கள்.அவ்னைக் கட்டியணைத்து உச்சி முகர்ந்தார்கள்.
வெளியே வந்து வரிசையாக நின்றார்கள்.ஒரு சேர “தந்தையே” என்று அழைத்தார்கள்.குடும்பம் சேர்ந்தது. மகிழ்ச்சி கரைப் புரண்டோடியது.
பாரி பாண்டியன் நாடு விழா கோலம் பூண்டது.தேவலோக ஊர்வசியை ஒத்த பேரழகி சூரிய காந்தி ஓவ்வொரு அங்கமும் மின்னலடிக்க கையில் மணமாலை ஏந்தி சுட்டி என்கிற சுந்தரவதனனுக்கு மாலையிட்டாள்.அவர்கள் மேல் பூமழை பொழிந்தது.
சுபம்
மறக்காம ஓட்டுப் போடுங்க
