குழந்தையின்மையும் சில யதார்த்தங்களும்

தவமாய் தவமிருந்து... (சிறு கதை)

அபார்ட்மெண்டில் அழகு அழகான குழந்தைகள். வித விதமான யூனிபார்ம்களில். வழியனுப்ப ஹவுஸ் கோட் அம்மாக்கள். வேன் வந்தது. ஆங்கிலமும் தமிழுமுமாக கலந்த விடை அனுப்புதலோடு குழந்தைகள் இளித்துக்கொண்டும் கத்திக்கொண்டும் ஏறின. அம்மாக்களின் ப்ளையிங் கிஸ், கையசைப்பு. குழந்தைகளும் ஜன்னல் வழியே கை நீட்டி அசைத்தார்கள். வேன் புழுதியோடு "கிங்க் கிங்க்" என்று புறப்பட்டது.

பிளாட்டில் அன்றாட காட்சி. லலிதா ஜன்னல் வழியாக பார்த்தாள். இந்த அன்றாட காட்சி முடிந்தவுடன் அன்றாட குழந்தை ஏக்கம் தலைத் தூக்கி வாட்டி எடுக்கும். அப்படியே கொஞ்ச நேரம் எந்த வித உணர்ச்சியும் இல்லாமல் ஜன்னலில் சாய்ந்திருப்பாள்.

அடுத்து, அம்மாக்கள் வழியனுப்பிய கையோடு, பழக்காரியிடம் பழம் வாங்குவார்கள். வாங்கும்போது "இது அச்சுக்கு பிடிக்கும்' "இது சோனுக்கும் பிடிக்கும்" என்று பொறுக்கி பொறுக்கி செல்லமாக வாங்குவார்கள். மாலை அதே வேன்,கத்தல்,சிரிப்பு,டிபன்,டியூஷன், பாட்டு கிளாஸ், படிப்பு,தாலாட்டு, தூக்கம், எதிர்காலம் என்று ஒரு அர்த்தபுஷ்டியோடு வாழ்க்கை அவர்களுக்கு நகரும். சுகமான சுமைகள்.

ஆனால் லலிதா வாழ்க்கை எதுவும் இல்லாமல் மொன்னையாக. கண்களில் நீர் முட்டியது.

திருமணம் ஆகி பல வருடங்கள் ஓடி விட்டது. எல்லோருக்கும் வாய்த்த மாதிரி பள்ளி,காலேஜ், வேலை, பணம், கல்யாணம், நல்ல கணவன், குழந்தை என்று வரிசையாக தானகவே வரும் என்று நம்பினாள். நல்ல கணவன் வரை வரிசை கலையாமல் வந்தது. குழந்தை? இல்லாமை ஒரு தாங்க முடியாத குறைதான். நேற்று கூட புதுசா வந்த வேலைக்காரி “இன்னம்மா.. பசங்க வெளியுர்ல படிக்குதுங்களா?” என்றாள்.

முதல் சில வருடங்கள் ஒன்றும் தெரியவில்லை. அவளோடு திருமணம் செய்துக்கொண்டவர்கள் இரண்டாவது குழந்தை கூட பிறக்க ஆரம்பித்தப் போது ஏக்கம் பிறாண்டி எடுக்க ஆரம்பித்தது.

“பிளானிங் அது இதுன்னு... அசட்டுத்தனமா ...இருக்காதீங்க.. காலகாலத்துல அது அது நலலா நடக்கனம்..” லலிதாவை அம்மா அரிக்க ஆரம்பித்தாள். அப்பா தன் பங்குக்கு அடிக்கடி ஜாதகத்தை எடுத்துப் போய் ஜோசியரிடம காட்டி “நல்லது சீக்கிரம் நடக்கும்” என்று ஆறுதல் படுத்திக்கொண்டார். நண்பர்கள் உறவுக்காரர்கள் அக்கம்பக்கத்தவர்கள் ஜாடை மாடையாக கேட்க ஆரம்பித்தார்கள்.

ஆறாவது வருடத்திலிருந்து ஒரு வெறித்தனமாக குழந்தை பாக்கிய முயற்ச்சிகளைத் தொடங்க ஆரம்பித்தாள்.ஒரு நாள் விடாமல் அரச மரம் சுற்றினாள்.அவள் சொன்னாள் இவள் சொன்னாள் என்று பல கோவில்களை லீவு போட்டு கணவனுடன் போனாள்.

அல்லோபதி,சித்தா,ஆயுர்வேதம் என்று பல டாகடர்கள்.பல மெடிக்கல் செக் அப்புகள். பைல் நெறைய பேப்பர்கள்,படங்கள். இரண்டு பேரிடமும் குறைகள் இருப்பதாக ரிப்போர்ட். மருந்துகள், மாத்திரைகள். மறுபடியும் கோவில் குளங்கள்,விரதங்கள்.... பணம் தண்ணீராக செலவழிந்தது. 

இந்த அனுபவம் தந்த ஒரே ஆறுதல் தன்னை மாதிரி குழந்தை இல்லா தம்பதிகள் உலகத்தில் நிறைய பேர் இருக்கிறார்கள் என்பதுதான். 

இதற்கிடையில் பேரன/பேத்திக்களுக்கு காத்திருந்து ஏமாந்து கடந்த போன வருடங்களில் அம்மா, அப்பா, மாமியார்,மாமனார் ஒருவர் பின் ஒருவராக இறந்து போனார்கள்.

லலிதா தன் முயற்ச்சியை நிறுத்துவதும் தொடங்குவதுமாக இருந்தாள்.

போன வருடம் செயற்கை முறை கருத்தரிப்பற்றிக் கேள்விப்பட அதையும் லலிதா ஒரு கை பார்த்திட முடிவு செய்தாள். 

மறுபடியும் மெடிக்கல் செக் அப்.ரிப்போர்ட் செயற்க்கை முறை கருத்தரிக்க வாய்ப்புக்கள் அதிகம் என்றது.மறுபடியும் மருந்துகள், மாத்திரைகள்.

எல்லாம் நல்ல படியாக நடக்க வேண்டும். குழந்தை பிறக்க வேண்டும்.ஸ்கூல் செல்லும் போது “டாட்டா” சொல்ல வேண்டும்.. நானும் பழங்களை பொறுக்கி பொறுக்கி செல்லமாக வாங்க வேண்டும். குட்டியான ஸாக்ஸ்,யூனிபார்ம், டை,உள்ளாடைகள் ஆசையுடன் தோய்த்துக் கொடியில் போட வேண்டும்.

அடுத்த இரண்டு மாதத்தில் செயற்கை முறை கருத்தரிப்பு மெடிக்கல் செக் அப் எல்லாம் நடந்து முடிந்து லலிதா கருவுற்றாள்.

சில மாதங்களுக்குப் பிறகு ஸ்கேன் எடுக்க ஹாஸ்பிடல் ரிச்ப்ஷனில் காத்திருக்கும் போது இது நாள் வரை வராத சில எண்ணங்கள் தோன்றியது.

“அடுத்த மாதம் 50வது பிறந்த நாள். குழந்தையை வளர்த்து ஆளாக்க முடியுமா? குழந்தையின் டீன் பருவத்தில் இருவரும் உயிரோடிருப்பமா? இருவரும் இல்லாவிட்டால் யார் காப்பாற்றுவார்கள். இவ்வளவு சொத்து சுகம் குழந்தைகள் அனுபவிக்குமா? பாட்டி சொன்னது ஞாபகம் வந்தது. ”நீங்க இரண்டு பேரும் ஒருத்தொருகொருத்தர் குழந்தையா இருங்க”. இருந்திருக்கலாமோ?  

அடி வயிற்றில் திகில் பிடிக்க ஸ்கேனுக்கு உள்ளே போனாள்.

ஸ்கேனில் அவளுக்கு இரட்டை குழந்தை உண்டாகியிருப்பது காட்டியது.

முற்றும்