கருணைக் கொலையும் மும்பாய் நர்சுகளும்

அருணா ராமச்சந்திரா ஷான்பாக்கின் தோழி, பின்கி, அருணாவைக் கருணைக் கொலை செய்வதற்க்கு மனுப்போட்டிருந்தார்.ஆனால் அதை சுப்ரீம்கோர்ட் நிராகரித்துவிட்டது.காரணம் தோழி என்ற முறையில் அவருக்கு உரிமை கிடையாது.இப்போது அருணா இருக்கும் மருத்துவமனைக்குதான் உரிமை உண்டு என்று சொல்லியது.

அதே தீர்ப்பில் எந்த ஒரு மனிதரும் நிரந்தரமாக பச்சைக்காயைப்(permanent vegetative state) போல் எந்தவித மூளை/உடல் சம்பந்தமான இயக்கங்கள் இல்லாமல் படுத்தபடுக்கையாக இருந்தால் அவரை மருத்துவ ஆலோசனை மற்றும் நீதிமன்ற உத்திரவின் பேரில் கருணைக் கொலை செய்யலாம்.அவரின் உடலில் இருந்து வாழ்வாதாரக் குழாய்களை எடுத்துவிட்டு என்றும் சொல்லி இருக்கிறது.இது மென்மையாகக் கொல்வது(passive killing).

 இதைத் தவறாகப் பயன்படுத்த முன்னோடியாக இருக்கக்கூடாதும் என்று சொல்லி இருக்கிறது.

                              (அருணாவின் இளவயது தோற்றம்)

மும்பாயில் நர்சிங் மாணவியாக இருந்த அருணா (62) 27-11-1973 அன்று மருத்துவமனை காமுகன் வார்டு பையன் ஒருவனால் வன்புணர்ச்சிக்கு ஆளாக்கப்பட்டு பிறகு நாய் கட்டும் சங்கிலியால் கழுத்து நெறிக்கப்பட்டு உடல் நிலை மிக மோசமாக பாதிக்கப்பட்டு  37 வருடமாக படுத்தப் படுக்கையாகி விட்டார்.மிகச் சிறு உணர்வுகளுடன்தான் இருக்கிறார்.

                                                  (அருணா இன்று)

அருணா வேலைப் பார்த்த மருத்துவமனைதான் இன்றுவரை அவரை கவனித்துக்கொள்கிறது.அருணாவின் அம்மா அப்பா இறந்துவிட்டார்கள்.வயதான சகோதரனால் பார்த்துக்கொள்ள இயலவில்லை.இன்னொரு உறவுக்காரர் கொஞ்ச நாள் மட்டும் கவனித்துவிட்டு திருமணம் ஆனதும் கவனிக்கவில்லை.

(சுப்ரீம்கோர்ட் தீர்ப்பைக் கொண்டாடும் மும்பாய் KEM மருத்துவமனை நர்சுகள்)

இப்போது பதிவின் முக்கியமான பகுதிக்கு வருகிறேன்:

மருத்துவனை மொத்தமும் “அருணா எங்கள் உடன் பிறந்த சகோதரிபோல” அவர் வாழ்வதற்கு எல்லா தகுதியும் இருக்கிறது என்றபடி கொண்டாடுகிறார்கள்.இப்போது அருணா மருத்துவமனையின் மொத்தப்பொறுப்பில் இருக்கிறார்.அருணா அவர்களின் சக அலுவலராக இருந்தவர்.

இவர்களில் யாராவது ஒருவர் தன் சுயப் பொறுப்பில் 37
வருடம் வீட்டில் வைத்து அருணாவை கவனித்துக்கொண்டிருப்பாரா?

ஏன் இந்தக் கேள்வி எழுகிறது என்றால்,சுனாமியால் பாதிக்கப்பட்ட குழந்தைகளுக்கு பண்டில் பண்டிலாக துணிகளையும் மற்ற உதவிகளையும் செய்தோம்.காரணம் இதில் பொறுப்பு எதுவும் கிடையாது.

அனாதையாக்கப்பட்ட குழந்தைகளைத் தத்து எடுத்துகொள்ள யாரும்(99%) வராததற்குக் காரணம் நீண்ட காலப் பொறுப்பு.உணர்ச்சி வேகத்தில் ஏதாவது செய்துவிட்டு பின்னால் பொறுப்பிலிருந்து நழுவ முடியாது.

அருணா என்னைச் சேர்ந்தவராக இருந்தால் நான் என்ன செய்வேன்?இப்போது இருக்கும் நிலமையில் கருணைக்கொலைக்கு ஆதரவு தருவேன்.காரணம் அவர் மேல் இருக்கும் அன்புதான்.இது மாதிரி ஒரு வாழ்வு தேவையா? வாழ்வதற்கு உரிமை இருந்தாலும் அதை சுயமரியாதையுடன் அல்லது கண்ணியத்துடன்(dignity of life) வாழ்கிறரா?

ஒருவரைக் கொன்றுத்தான்(killing)அவரின் வலியைப் போக்குவது என்பது மனதைப் பிறாண்டத்தான் செய்கிறது.

இது மாதிரி முக்கியமான விஷயங்களில் நம்முடைய அடிப்படை உணர்ச்சிகளை  மனதைத் தளரவிடாமல் கைவிட்டு அடுத்தக்கட்டத்திற்கு நகர்வது நல்லது.

டெயில் பீஸ் -1
அவ்வளவுதான் இனிமேல் ஒன்றும் செய்யமுடியாது என்று மருத்துவமனையில் படுத்தப்படுக்கையாக இருந்த
முதியவர்கள்/இளையவர்கள் மூச்சுகுழாய்கள் எடுக்கப்பட்டு சிம்பிளாக உயிர் பிரிந்ததை (கருணைக்கொலை)பார்த்திருக்கிறேன் மற்றும் கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன்.இதில் சம்பந்தப்பட்டவர்களுக்கு எந்த வருத்தமும் இருந்ததில்லை.

டெயில் பீஸ் -2
சோகன்லால் வால்மீகி,குற்றவாளி 7 வருடம் தண்டனை அடைந்து வெளியே வந்துவிட்டான்.இப்போது அவனுக்கும் வயது 60க்கு மேல்?