நான் ஒரு விஷயத்தை அடிக்கடி யோசித்து பொறாமைப்-
படுவதுண்டு.
நம் தாத்தாக்கள், பாட்டிகள் நம்மை விட சந்தோஷமாக வாழ்க்கையை வாழ்ந்தவர்கள் என்று.அவர்களுக்கும் குறைகள் இல்லாமல் இல்லை.அதையும் மீறி சிறுகக் கட்டி பெரு வாழ்வு வாழ்ந்தார்கள்.அடுத்த தலைமுறைக்கு சொத்து விட்டு சென்றார்கள்.இத்தனைக்கும் வசவசவென்று புள்ளைக்குட்டிகளுடன்.
வாழ்க்கையில் அமைதியும் ஆரோக்கியமும் இருந்தது.காரணம் நிதானமான வாழ்க்கை.தேவைகள் குறைவு. மிக மிக குறைவான விஞ்ஞான வளர்ச்சி.
முப்பாட்டன் பாட்டிகளை விடுங்கள். பின்னாடிக் கூட நிதானமான வாழ்க்கை இருந்தது.
”அட நாம ஒண்டி ஏன் முழுச்சிட்டு இருக்கோம்” என்ற குற்ற உணர்ச்சியில் நமக்கும் தூக்கம் வந்துவிடும்.
ஊர் அடங்கியதில் ஒரு ஆரோக்கியம் தெரியும். அமைதி இருக்கும். நிம்மதியை உணரலாம்.
இப்போது அவசரமான வாழ்க்கை. அவசர சாப்பாடு.அவசர ஆபிஸ்.அவசர இன்பம்.அவசர சாவு.பல பேர் இதெல்லாம் தெரியாமலேயே இதுதான் வாழ்க்கை என்று வாழ்க்கையைக் கடத்திக்கொண்டிருக்கிறார்கள்.
விஞ்ஞான வளர்ச்சியால தேவைகள் அதிகமாகிவிட்டது.
அடிமையாகி நுகர்வு கலாச்சாரம் வந்துவிட்டது.சுயநலம்.விலைவாசி.
முக்கியமாக வீட்டு வாடகை.80/90களில் வீடு வாங்கியவர்கள் பாக்கியசாலிகள்.இளைஞர்கள் திருமணம் செய்ய பயப்படுகிறார்கள். என்னமோ ஏதோ என்று வாழ்க்கை ஓடுகிறது.
உண்மையான தேவைகளின் விலை அதிகமாகிவிட்டது.
கணவன் மனைவி இரண்டு பேர் வேலைப் பார்க்கும் ஒரு மிடில் கிளாஸ் குடும்பத்திற்கு கிழ் உள்ளவை அவசியமாகிவிட்டது.ஒரு காலத்தில் இதெல்லாம் டாம்பீகம்(luxury).
கிரைண்டர்,மிக்ஸி,செல்போன்,வாஷிங்
மெஷின்,பைக்,கணினி,வாட்டர்கேன்,டிவி,கேஸ்,மஸ்கிட்டோ மேட்,ஏசி,EMI.
டிஸ்கி: மந்தார இலை,அலுமினியம், எவர்சில்வர்,பிளாஸ்டிக் டப்பா,ஹாட் பேக் எல்லாம் போய் இப்போது Tupperware டிபன் பாக்சில் டிபன் எடுத்து வந்தால்தான் கெளரவம்.
